benden bana

19 Nisan 2025… Babamı tam 4 sene önce bugün kaybetmiştim. Daha önce anlattığım gibi, Osman eniştem ve Tülay teyzemi kapıda gördüğüm an babamın artık bir telefon uzağımda olmadığını farkettiğim ilk andan bu yana tam 4 sene geçti bugün. Ve bu sabah uyandığımda herkesten bahsederken, hiç kendimden bahsetmediğimi farkettim. Babamın gurur kaynağı, annemin olgun kızı, dedemin…

Ailemiz içinde hep negatif durumlar yoktu tabii ki. Kabul etmemiz gerekir ki Yaprak Dökümü dizi setinden farksızdık bir çok anlamda ama güzel zamanları da gerçekten hakkını vererek yaşamayı bilen bir aileydik biz. Ve enteresandır ki, çevremizdeki insanlar da bizim hep bu güzel zamanlarımızı görmeyi seçer, bize ailece gıpta ederlerdi. İlkokuldayken kimsenin teyzelerini koridorlarda görmemiştim mesela…

30’lu yaşlar bir kadın için oldukça farklı. Birçok insanın korktuğu bu yaşlar, bana hayatın en kendini bildiğin zamanları gibi geldiği için oldukça mutluyum. Mutluyum demek garip geliyor aslında, çünkü hayatımın en eksik olduğu 2021 yılından sonrasının aynı zamanda hayatımın en ayakları yere basan, en kendinden emin yılları olması oldukça değişik bir his. Babam öldüğünde bu…

15 Şubat 2024… Bir sahil kabasına taşınmış, hayatı bildiğimden de farklı algıladığım bir zamandan içimdeki çocuğa bir şeyler söylemek istediğim bir gün. Kendi çocukluğumu düşündüğüm zamanlarda annem ve babamın çocukluklarıyla arkadaş olduğum fikri gelir hep aklıma. Benim için annem ve babam birer otorite figürü olmadıkları için belki de, onlarla oyun oynayabileceğimi düşünmüşümdür hep. Üçümüz iyi…

Hayatta Sonay teyzemden daha iyi rest çekebilen biri varsa o da kesinlikle Merve’dir… Merve; İhsan ve Zafer çiftinin 3. torunu… anneannemin sesinden duyduğunuzda içinizi titreten o cümle ile ifade etmek gerekirse “Merhaba biz Merve Sevin’in ailesiyiz.” Merve ailemizin televizyon yüzü, güzeller güzeli medyatik kızı. Ama benim hikayemde Merve çok daha farklı bir yerdeydi her zaman.…

Aile kelimesini anlatırken, oldukça geniş bir çerçeve çizmiştim. Aile benim için anne baba ve çocuktan öte bir kavramdı. Bu öyle bir yerdeki benim için hayatta ne tek bir annem oldu sanırım ne de tek bir babam. Eniştelerim benim için baba, teyzelerim de anneydi. Bir teyzem hariç… Sonay teyzem. Ailemizin en küçüğü; daha önce bahsettiğim, dedemin…

Tam 15 farklı yazı yazıp, bir sürü farklı andan bahsederken bu içerikleri ithaf ettiğim insandan, annemden asla yeteri kadar bahsedemediğimi farkettim. Aslında benim belki de hep farkında olduğum bir yetememezlik bu ama çocukluğumdan beri nasıl dile getireceğimi asla bilemediğim, ağladığımda susturulduğumu düşündüğüm bir yetememezlik. Bir çok farklı dilde yazılabilecek, farklı kitaplara farklı anlarda konu olabilecek…

Annem ve babam boşandıklarında, babam ailemizdeki herkesi terk etmeye karar vermişti. Ama bir kişiye yapamadı bunu… ortanca teyzeme. Neden onu diğerlerinden ayrı tuttu, neden ona kızmadı bilmiyorum. Ama teyzem babam için diğer herkesten farklıydı. Hastalık sürecinde bile, teyzemle düzenli olarak iletişim kurmuştu babam. Teyzemle aralarında gerçek bir abi-kardeş ilişkisi vardı. Teyzem araba kullanmayı babamdan öğrenmişti…

Ölüm kavramıyla ilgili 2021 yılından beri çok düşündüm. Nasıl yaşanmalı, ne yapılırsa daha çabuk geçer gibi. Bu süreçte hep babamı kaybettiğimde yaşadıklarımı, nelerin bana iyi geldiğini tartmaya çalıştım. En başında sanırım ailemin her süreçteki garip yöntemleri geliyordu. Artık tahmin edebiliyorsunuzdur, babamın ailemizdeki dostları çok fazlaydı. Bunlardan biri de Cücü’mün biricik karısı, ailemizin bilgili ve görgülü…

İlkokulda yaptırılan aile ağaçları beni hep üzerdi. Annem ve babam ayrı olduğu için babamı sanki bu ağacın dışında bir yerdeymiş gibi hissetmek… Ama ailem sağ olsun, babam bizden uzakta da olsa bana hiçbir zaman o bizden biri değilmiş gibi hissettirmediler. Aramızdan tamamiyle ayrıldığı gün bile, tüm ailem mezarın başındaydı ❤ Zihnimde hep babamın gerçek ailesi…